Minimalisme lijkt een onvermijdelijk fenomeen binnen de representatie van ruimtelijke plannen. Concepten zoals de klare lijn, less is more, en KISS: Keep It Super Simple worden binnen onze opleiding steevast benadrukt bij het maken van visualisaties. Maar… kritisch denken is cruciaal, vooral als student, aldus dit artikel. Neem bijvoorbeeld het Postmodernisme, een beweging die ontstond onder architecten die waren opgeleid met modernistische principes. Zij begonnen extravagante ontwerpen te maken, tot op het absurde af, om zo het dogma form follows function te doorbreken. Dit benadrukt dat wat je tijdens je opleiding leert niet bepaalt welk pad je moet volgen en dat opvattingen continu aan verandering onderheven zijn.
Terug naar het heden: er speelt nu iets anders. Op sociale media is een minimalistische trend zichtbaar, met strakke interieurs en pastel- of aardetinten die de boventoon voeren. Dit weerspiegelt een bredere maatschappelijke verschuiving naar ontspullen (oftewel: opruimen/loslaten) en eenvoud. Ironisch genoeg ontstaan in een wereld die draait op mondiaal aanwezig kapitalisme. Minimalisme, gepopulariseerd door figuren zoals Marie Kondo, biedt een tegenwicht aan de excessen van het moderne leven in een tijd waar consumeren de norm is. Al decennia terug hebben bedrijven zoals Apple, Microsoft en Google het minimalisme verankerd in het digitale landschap, met de voorkeur voor schone, functionele ontwerpen die worden gekenmerkt door vlakke interfaces, eenvoudige iconen en ingetogen kleurpaletten. Hun producten tonen aan hoe minimalisme de bruikbaarheid en esthetische aantrekkingskracht in het digitale tijdperk vergroot.
In onze lessen aan de WUR (Wageningen University & Research) leren we voornamelijk te ontwerpen vanuit de essentie. We moeten onnodige versieringen vermijden om zo dicht mogelijk bij het concept aldus de kern van onze doelstellingen te blijven. Zoals een van onze docenten scherp verwoordde: "Als je iets zonder verantwoording wilt doen, moet je kunstenaar worden, geen architect." Voor mijn betoog wil ik mij richten op representatie en niet ingaan op ontwerp. Echter is een van de basisprincipes van representatie dat de visualisatie van een ontwerp moet aansluiten bij de aard ervan. Zo vraagt een wild ontwerp om een levendige, dynamische visualisatie, terwijl een strak ontwerp het beste tot zijn recht komt in een rustige, gestileerde representatie. Toch geloof ik in de keuzevrijheid van de ontwerper. Binnen beide velden—wild of minimalistisch—is ruimte voor speling.
Voorbeeld 1: The Future of False Creek: Vancouver, CA door LOLA Landscape
Voorbeeld 2: HS Kwartier, Den Haag door De Zwarte Hond
Hierbij twee voorbeelden. Het eerste voorbeeld van Lola landscape waarbij een minimalistisch kleurenpalet zich vertaalt van diagrammen tot aan de evocatieve collage. En vervolgens de ietwat kleurrijkere representatie van het plan voor de omgeving Den Haag Holland Spoor waarbij ietwat meer kleur is gebruikt. De Zwarte Hond heeft de bewuste keuze gemaakt om een handschets aan de pagina over dit project toe te voegen, hiermee wordt meer accent gelegd op wat uitgelecht is met de analyse. Ook valt het op dat het kleurenschema voor het masterplan niet in direct verband staat met de kleuren die zijn toegepast in de evocatieve collage.
Persoonlijk ben ik excentriek in grafisch ontwerp. Vanaf dat ik een jaar of 8 was, beweerde ik al dat ik later kunstenaar zou worden (en professioneel voetballer, haha). Of dat realistisch is met het huidige pad van landschapsontwerp dat ik bewandel, laat ik in het midden. Wat ik wel weet, is dat ik altijd groots heb gewerkt met kleuren, vormen, details en materialen. Mijn werk werd vanaf jonge leeftijd bestempeld als ‘rommelig’ als punt van verbetering, maar tegenwoordig zie ik dat juist als mijn kracht. Ik heb zeker geleerd om netter te werken, en dat is een vaardigheid waar ik dankbaar voor ben. Echter geloof ik dat de opkomst van computers in het ontwerpproces ruimte biedt om dat ‘rommelige’ handschrift te omarmen. De combinatie van verschillende mediums biedt potentie voor de creatie van een perfecte balans tussen orde en chaos.
De delicate balans tussen orde chaos samengebracht met tegeltjes wijsheden van meneer A. Einstein.
Uiteindelijk, hoewel minimalisme krachtige instrumenten biedt voor helderheid en efficiëntie moet het worden uitgebalanceerd met het unieke karakter en de complexiteit van elk project. Net zoals postmodernisten braken met modernistische dogma’s, moeten hedendaagse ontwerpers zich vrij voelen om het minimalisme uit te dagen. Om, wanneer het ontwerp erom vraagt, niet terugdeinzen om dynamische visualisaties creëren die resoneren met de mens en haar palet aan emoties.
Комментарии