Artikel door Daan Marten
Rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Een echte Nederlandstalige klassieker, en naar mijn mening een goede beschrijving van iets waar elke bachelor student een keer aan moet geloven; thesis-leven. Aan het einde van mijn 4e jaar op de Bachelor BLP, moest ook ik eraan beginnen. Ik zal eerlijk toegeven, ik wist niet per se waar ik aan begon. Er was vrij weinig bekend over hoe de thesis zou werken, en bij onze onconventionele studie hoorde natuurlijk ook een onconventionele thesis opdracht. Van wat ik van mijn huisgenoten had gezien, kwam het neer op 2 periodes lang schrijven, feedback verwerken, meer schrijven en weer meer feedback verwerken. Maar waar komt dan het ontwerp-aspect? En hoe ga ik schrijven over mijn ontwerp? Ik zou jullie graag vertellen dat dit duidelijk werd toen ik begon aan mijn thesis, maar niks was minder waar.
Het enige wat duidelijk was over een thesis, is dat dit het kroonstuk van je studie zou zijn. Een academische pièce de resistance, je magnum opus, hoe je het ook wil noemen, belangrijk is de thesis zeker, al is het alleen al omdat het voor velen de laatste hindernis om je bachelor op zak te hebben. En als iemand die toch stiekem zijn studie wel heel leuk vind, en er ook echt een carrière mee wil maken, betekende dit vooral dat ik onwijs veel druk ervaarde om de thesis “goed” te doen. Ik heb in het verleden wel eens problemen hiermee ervaren. Als je zo wanhopig bent om het “goed” te doen is daadwerkelijk beginnen vaak het engste. Volgens de perfectionist in mij, waar je nooit naar moet luisteren, moet elke stap precies goed gaan, anders kon ik het net zo goed opgeven. Niet de ideale houding voor je eerste volledig zelfstandige project binnen de studie, want waar je normaal nog kan leunen op de goedkeuring en tussentijdse toetsen van docenten sta je er met je thesis toch echt alleen voor.
Het er alleen voor staan, je eigen grootste criticus zijn, terwijl je alleen jezelf heb om op te vertrouwen. Voor mij zijn al deze concepten te vangen onder het ervaren van “druk.” Druk om te presteren, druk om op je eigen benen te staan, druk om je studie te halen, ga zo maar door. Het verschilt natuurlijk per persoon, maar voor mij gaat druk ook hand in hand met faalangst. Ik heb hier eigenlijk al van jongs af aan mee geworsteld, maar het heeft mij met de thesis het meest in de weg gezeten. Ik wist niet waar ik moest beginnen, hoe het eindproduct eruit zou zien, hoe een eindproduct er überhaupt uit moet zien, wanneer ik genoeg heb gedaan, en ga zo maar door. Het vervelende aan deze vragen is dat, tot je een eindproduct heb ingeleverd, je er geen antwoord op heb. Leuk, je moet dus beginnen aan iets terwijl je pas weet wat het moet zijn als je al over de finish ben.
Goed, jullie snappen het idee, en we zijn nu aangekomen bij wat ik graag het “dieptepunt van het artikel” noem. Klein zijpaadje, mijn vader en ik hebben er een kunst van gemaakt om tijdens het kijken van een film, het dieptepunt aan te kunnen wijzen. Na zo’n dieptepunt weet je namelijk dat de film alleen maar beter kan worden. Dus wat kan de oplettende lezer uit deze paragraaf halen? Vanaf nu wordt het weer beter.
Toen de initiële paniek over de zelfstandigheid voorbij was werd het vervangen door een nieuwe gevoel; vrijheid. Sommigen noemen het omdenken, anderen noemen het een “positive attitude”, ik gooi het liever op het herstellen van dezelfde vragen, maar ze anders beantwoorden. Prestatatiedruk kan worden vertaald naar het “goed willen doen.” En dan val ik toch weer terug op de klassiekers: als ik het goed wil doen, moet ik mijn best doen. En ik kan simpelweg niet beter doen dan mijn best. Dus zolang ik MIJN tijd en MIJN moeite in mijn thesis stop, is het “goed!” En daarmee ging ik aan de slag. Ik bedacht een ritme voor mij werkt, wat inhield dat ik elke ochtend naar Columbus ging om koffie te halen, daarna doorlopen naar de bieb, en daar sowieso tot 17:00 zou zitten. Ik ben nooit een hele consistente leerling geweest, aangezien ik mij meestal liet leiden door de golven stress die ik ervaarde als de prestatiedruk weer eens kwam aankloppen. Het is bijna een interne paradox, maar de rigiditeit van een ritme, gaf mij de vrijheid waar ik al lang naar zocht.
Nu moet ik toch noteren, dat ik niet probeer te insinueren dat iedereen dit pad moet volgen. Het werkte misschien voor mij, maar dat betekent niet dat dit hetzelfde werkt voor jou. Het mechanisme, een vraag opnieuw beantwoorden als je geen antwoord weet, kan wel werken. Misschien ben je iemand die niet in hun eigen ideeën geloofd en moeite heeft met op die ideeën vertrouwen. “Het is niet origineel genoeg” is iets wat ik maar al te vaak hoor op onze studie. Ik zou een heel nieuwe artikel over de mythe van originaliteit kunnen schrijven, maar waar het eigenlijk op neer komt is dat de originaliteit van een idee zwaar overgewaardeerd is en onmogelijk te bewijzen. Je zou het zelfs zo kunnen zien, dat als anderen hetzelfde idee als jij hebben, dat misschien is omdat het een onwijs goed idee is. Daarnaast, een idee is maar 10% van je complete product. Hoe jij dit idee uitvoert, wat je doet op een manier waarop alleen jij dat kan, dat is waar je kracht zit.
Ik zou nog door kunnen gaan met voorbeelden, maar ik denk dat jullie het onderhand wel doorhebben. Prestatiedruk creëer je zelf, de meeste vormen van druk zijn een product van je eigen onzekerheid, maar het feit dat je deze druk zelf creëert betekent ook dat jij als enige de kracht heb om jezelf te verlossen van deze druk. Dus stel de vraag eens opnieuw, denk nog 3x na, maar laat jezelf dan weer los.
Comments